In gesprek met Bianca D'Ippolito

We gaan zitten met Bianca d'ippolito, de curator van "Open Fields", de debuuttentoonstelling door La Collection in onze Parijse ruimte, L'Appartement. Met een achtergrond in architectuur en hedendaagse kunst brengt Bianca een nieuw perspectief op het snijvlak van mode en beeldende kunst. De tentoonstelling is werk van drie verschillende makers - Claude de Soria, François Réau, en La Collection Zelf - Beweer dagelijkse materialen zoals cement, stof en grafiet in landschappen die tijd, geheugen en menselijke verbinding verkennen. In ons gesprek duikt Bianca in de inspiraties achter de tentoonstelling, de dialoog tussen kunst en mode en hoe "Open Fields" kijkers uitnodigt om de wereld door nieuwe ogen te zien.

Wat was je eerste inspiratie voor het samenstellen van de tentoonstelling "Open Fields", en hoe deed de samenwerking met La Collection komen?

Bianca: Vanaf de allereerste keer ontdekte ik La Collection, Ontmoette het team en bezocht L’ -appartement, ik voelde me geïnspireerd om een ​​nieuw project met hen te maken. Ik was verbaasd over hun universum en hun manier van werken. Het was precies wat ik zocht en iets waar ik mijn cirkel wilde ontdekken. 


Bianca draagt ​​de Maui jurk

Florence draagt ​​de Klarschap bovenkant, Macha dubbele sjaal,

Nagi broek, Rosie sandalen

De tentoonstelling onderzoekt het concept van landschappen. Hoe voel je je elke kunstenaar - Claude de Soria, François Réau, en La Collection- Interpret dit idee door hun werk?

Bianca: De tentoonstelling daagt het traditionele idee van landschap uit als een geografisch gebied en nodigt kijkers uit om hun perspectief te verbreden en het landschap te zien als een emotioneel en intellectueel gebied. De drie kunstenaars begeleiden ons door deze reis.

Claude de Soria bevrijdde cement van zijn grenzen in de jaren zeventig toen het voornamelijk werd geassocieerd met bouwblokken, gebruikt om sculpturen te vormen. Ze was dapper genoeg om het te verkennen in verschillende vormen die de kosmische oproepen.

François Réau duwt de grenzen van grafiet op papier, die verder gaat dan het bi-dimensionale om een ​​immens, onuitsprekelijk veld te creëren. Zijn site-specifieke installatie in het midden van één kamer, gemaakt van takken uit de Bois de Vincennes, creëert een landschap voor de geest.

La Collection Transformeert stof in een levendige uitdrukking van persoonlijke en culturele identiteit. Elk kledingstuk wordt meer dan een kledingstuk; Het maakt deel uit van een breder artistiek verhaal dat geschiedenis, traditie en innovatie weerspiegelt.

Samen breiden deze praktijken het begrip van de kijker uit over wat een fysiek landschap kan zijn: een veld Opgehangen in tijd en ruimte, open naar ideeën en inspiratie.

"Hier op L'Appartement, Er is geen onderscheid tussen mode, beeldhouwkunst, installatie of tekening. "

La Collection is altijd een ontmoetingspunt geweest waar de geschiedenis van kleding, kunst en architectuur samenkomt. Hoe zie je mode in deze context omgaan met kunst?

Bianca: De La Collection stukken interageren niet alleen met kunst - ze Zijn kunst. Hier op L'Appartement, Er is geen onderscheid tussen mode, beeldhouwkunst, installatie of tekening. Mijn curatoriale keuze daagt de perceptie van La Collection, het positioneren als een maker, een kunstenaar. De gepresenteerde looks zijn op zichzelf kunstwerken, doordrenkt met emoties en het openen van nieuwe visies en manieren van leven.

Welke rol speelt de tentoonstellingsruimte?L'Appartement—spelen in de algehele ervaring van "Open Fields"?

Bianca: L'Appartement is als een vat dat het idee vasthoudt. De ervaring begint met de eerste benadering van de bezoeker: binnenkomen via de prachtige voordeur, via de binnenplaats en de trap oplopen naar de tentoonstellingsruimte. De intimiteit van de locatie vergroot de interactie met de kunstwerken. Ik zorgde ervoor dat ik gevarieerde perspectieven bood en een sterke relatie tussen elk kunstwerk en de architecturale eenheid handhaafde. Als je weggaat, heb je het gevoel dat je een ware ervaring hebt beleefd, een architecturale promenade, zoals Le Corbusier het zou hebben gezegd...

Hoe ga je als curator om met het creëren van verbindingen tussen kunstenaars van verschillende generaties en media, zoals te zien in deze tentoonstelling?

Bianca: In deze tentoonstelling kom je verschillende materialen tegen – cement, stof, grafiet, planten, papier – en vormen – bollen, cirkels, tekeningen, installaties, objecten. Ze smelten allemaal. Het was fascinerend om een ​​kunstenaar geboren in 1926 te verenigen met iemand geboren in 1978, de een uit Antwerpen en de ander uit Parijs, de een in de mode en de ander uit de galeriewereld. Wat gebeurt er als je ze samenbrengt? Dat is de verrassing en de intrige van het project en daar kom je eigenlijk pas achter tijdens de installatie...


Het citaat van Marcel Proust lijkt centraal te staan ​​in het thema van de tentoonstelling. Hoe sluit zijn idee om de wereld door ‘andere ogen’ te zien, aan bij het verhaal van ‘Open Fields’?

Bianca: Proust vat het idee samen dat de rijkste vorm van ontdekking niet voortkomt uit externe verkenning, maar uit het verbreden van ons perspectief, door de wereld door verschillende lenzen te zien. Het is een diepgaande reflectie op de artistieke creatie, waarbij we via kunst, muziek en literatuur toegang krijgen tot de unieke universums. Hij illustreert hoe de kunst ons kan vervoeren, waardoor we het leven kunnen ervaren, van "ster naar ster" kunnen vliegen (om zijn woorden te gebruiken). Hoe mooi is dat?

Elstir is schilder en Vinteuil is componist in de roman van Proust. Ze belichamen allebei het geloof van de auteur in de kracht van kunst om de perceptie te veranderen en nieuwe manieren te bieden om het leven te ervaren.

“De enige echte ontdekkingsreis, de enige bron van de eeuwige jeugd, zou niet het bezoeken van vreemde landen zijn, maar het bezitten van andere ogen, het aanschouwen van het universum door de ogen van een ander, van honderd anderen, het aanschouwen van de honderd universa die elk van hen aanschouwt, die elk van hen is; en dit kunnen we bedenken met een Elstir, met een Vinteuil; met mannen als deze vliegen we echt van ster naar ster.”


Op zoek naar verloren tijd door Marcel Proust.

Waarom heb je besloten om met Clavé Fine Art te gaan werken?

Bianca: Ik was op zoek naar een sterk team van mensen met wie het prettig samenwerken was, dezelfde waarden deelden, bereid waren elkaar te steunen en enthousiast waren over het project. Antoine Clavé, de oprichter van de galerie, belichaamde al deze kwaliteiten. Ik bewonder de manier waarop hij zijn galerie runt, achter zijn kunstenaars staat en goede keuzes maakt. Zijn betrokkenheid was cruciaal en zonder hem zou dit project niet mogelijk zijn geweest. Ik raad ten zeerste aan om zijn galerie in het 14e arrondissement van Parijs te bezoeken.


Tot slot: wat hoop je dat bezoekers uit deze tentoonstelling meenemen, zowel wat betreft de kunstwerken als het bredere thema van verkenning en transformatie?

Bianca: Ik zou het geweldig vinden als bezoekers hun telefoon achterlaten en zich volledig onderdompelen in de ervaring. Ik zou graag willen dat ze voldoende tijd aan elk stuk besteden en hun ogen de reis laten leiden. Mijn wens is dat ze de geest van onderzoek en nieuwsgierigheid belichamen, net zoals de kunstenaars dat deden. Als deze verbinding tot stand komt, heb ik mijn rol vervuld.